Het is nog donker als ik tussen stad en dorp richting duinen fiets, de gevoelstemperatuur zwaar onder nul door de wind die over de weilanden waait. Tegenwind natuurlijk, maar eenmaal in de bossen van de duinen deert die me minder, het wordt langzaam lichter, de zon is aan het opkomen, flarden nevel in de verte waar het bos ophoudt.
De lucht is nog koud en doet de waterdamp boven de vochtige ondergrond bevriezen. Droogte en duinen lijkt vanzelfsprekend, het zand van de duinen werkt als een spons, het regenwater zakt er snel in weg en het water gaat naar diepere lagen en ondergrondste reservoirs, het zijn niet voor niets de waterleidingduinen waar ik aan het fotograferen ben. Maar doordat de regenval de afgelopen jaren is toegenomen is het gebied steeds natter geworden en waren sommige fietspaden ‘gestremd’ (maar inmiddels omgelegd of verhoogd).
Op deze winterse herfstochtend profiteer ik van de vochtigheid, boven het Vogelmeer en in de directe (vochtige) omgeving er van een dunne laag mist, een fotogeniek gegeven zeker als ik van het tegenlicht van de opkomende zon gebruik maak. Ik loop dicht langs de oever van het meer, de ondergrond is bevroren en een dun laagje ijs rond de boompjes in het water.
Ook het duinzand is bevroren, de anders zo rulle paden zijn nu makkelijker begaanbaar, warme voeten in de bont-gevoerde schoenen die ik gisteren weer van zolder gehaald heb. Ook de bivakmuts en (Noorse) foto-handschoenen komen van pas, ik besteed een groot deel van de ochtend aan het fotograferen rond het meer en in het aanpalende Kleine Ganzenveld.
Het is een allesbehalve rustige herfstochtend, al vanaf zonsopgang hoor ik af en toe kettingzagen en bosmaaiers in de verte, Staatsbosbeheer laat snel groeiende (exotische) boomsoorten verwijderen opdat de duinen open blijven. En gaandeweg, naarmate de ochtend vordert en de zon in kracht toeneemt, wordt het drukker: wandelclubjes van dames met zekere leeftijd gewapend met stokken en in ganzenmars (vreemd genoeg één man zonder stokken voorop), groepjes joggers m/v die de duintjes oprennen. En natuurlijk de middle-aged men in lycra, zwermen (te) hard fietsende mamils, al net zo’n dagelijks verschijnsel in de duinen als de overvliegende ganzen. Kortom het is tijd voor een welverdiende koffiepauze en ik ga opwarmen Bospaviljoen De Berenkuil.
In de loop van de dag neemt de bewolking toe, maar dat neemt niet weg dat ik er ’s middags weer op uit ga, ik verruil de duinen van Schoorl voor die van Bergen en de ‘binnenlandse’ duinen voor die van de zeereep. Onderweg er naar toe af en toe regen, maar daar ben ik op gekleed en dat kan me als elektrische fietser niet echt deren. En eenmaal ter plaatse de beloning: dramatische duinlandschappen verlicht door de zon die als een theater ‘spotlight’ tussen de wolken doorschijnt. En zeegezichten met steeds zwaardere bewolking, regenflarden onttrekken de windturbines bijna aan het zicht. En zelfs na de zonsondergang nog fotograferen in de schemering, een laatste onwerkelijk verlicht duinlandschap.
Zuidelijke Bergense Duinen, nabij de Woudweg, ± 20 min na zonsondergang, belichting 20 seconden (deze foto vergroot door er op te klikken; geldt voor alle panorama’s)
