Inmiddels is het september, er zijn avond herfst-avonden die veelbelovend helder weer laten zien, ’s ochtends is het koud want nog steeds helder als ik door de duinen fiets. Een van deze prachtige ochtenden is mijn doel is het kustduin dat ik een paar dagen eerder ontdekt heb. Maar helaas, eenmaal op de Harger Zeeweg blijkt dat de opkomende zon verborgen wordt door een wolkenband nét boven de horizon. Daarom kan ik mijn oorspronkelijk idee, het maken van een serie die laat zien hoe het monumentale duin langzaam maar zeker van beneden naar boven verlicht wordt, niet uitvoeren. Maar ik blijf ter plaatse, noteer eerst dat ik sowieso terug moet komen en ga dan fotograferen. De nazomer-ochtend schemering foto is ook de moeite waard met het duin als monumentaal kunstwerk.
De duinen waar ik nu ben, bij Hargen vormen de noordelijk grens van mijn werkgebied, maar voor dit blog ga ik eerst terug naar de zuidgrens van mijn werkgebied, de Bergense duinen. Voor de kenners, de klassieke zonsopgang is gemaakt bij de Woudweg, ongeveer 15 minuten na zonsopgang.
De foto laat duidelijk zien wat het kleureffect van het vroege licht is, het tijdstip heet niet voor niets het gouden uur. Overigens is dit bijzondere licht vaak al snel verdwenen, maar de lage zon blijft zeker de eerste uren na zonsopgang het landschap verlevendigen. Van het effect van de laagstaande zon maak ik dan ook vaak gebruik.
Vroeg opstaan is inmiddels mijn modus operandi, op een zeer zonnige september-ochtend beklim ik de Baaknol, het hoogste duin in een groot stuifduingebied, net zoals het monumentale zeeduin waar dit blog mee opent, gelegen in de in de omgeving van Hargen aan Zee. Het is voor het eerst en eenmaal boven aangekomen weet ik niet wat ik zie: overal schittert het zeer witte in de zon, jonge duinen te kust en te keur gelardeerd met helm, steile hellingen die eenmaal beklommen prachtige vergezichten bieden (op onderstaande foto rechts het monumentale duin bij de zee).
En het zijn rond de Baaknol wat je noemt stuifduinen, tijdens de eerste storm van het hoogwater- en stormseizoen, storm Amy begin oktober, ben ik terug geweest en heb temidden van het stuivende zand gefotografeerd. Geen sinecure met windkracht negen: niet alleen dreigde ik van het duin weg te waaien, ook moest ik mijn camera beschermen tegen het werkelijk in alles doordringende zand (maar dat is goed afgelopen).
En over zand gesproken, het zand van de duinen bij Hargen aan Zee heeft een zeer fijne structuur en bestaat uit verweerd bergkristal wat tijdens de laatste ijstijd vanuit Scandinavië hierheen is gevoerd. Dit resulteert in spierwit zand en dit is zeker met zon buitengewoon fotogeniek. Ik zal zeker naar deze Nol (hoge duintop) waar vroeger vermoedelijk een baken op stond terugkeren. En Strandpaviljoen Hargen is het gehele jaar geopend ….
